Mijn dichtstbijzijnde vriend (RIP) had geen armen en geen benen Hij verloor ze op 21-jarige leeftijd na 3 jaar werken in een suikerraffinaderij Die dag brak er een brand uit De fabrieks eigenaren realiseerden zich niet dat de geleidelijke ophoping van droge, geraffineerde suikerdust op de fabrieksvloer ontvlambaar was De explosie was hevig. Hoewel mijn vriend overleefde, was de weefselschade aan al zijn 4 ledematen zo significant dat een viervoudige amputatie binnen enkele weken noodzakelijk was Hij bracht 7 maanden in het ziekenhuis door Ik kende hem niet goed voor dit. Grappig genoeg was hij een online schaakstudent van mij, die ik ontdekte dat hij slechts 30 minuten verderop woonde Nadat hij me vertelde wat er was gebeurd, bezocht ik hem. En na een paar meer bezoeken vertelde hij me dat mijn aanwezigheid zijn geest het meest verhief, dus bleef ik hem wekelijks bezoeken Het personeel vertelde me dat ze nog nooit een gruwelijker geval hadden gezien dan dat van hem. Bijna niets kon de pijn verlichten. Ik was gewoon blij dat ik wat vriendschap en afleiding kon bieden Tijdens mijn bezoeken zat ik vaak gewoon in stilte bij hem als hij te moe of depressief was om te praten Maar soms, als hij er klaar voor was, zou ik zijn geest opnieuw richten door hem wat schaak te leren, of door hem te vragen om de mooie plaatsen te beschrijven die hij zou willen bezoeken, of doelen die hij zou willen bereiken, of de manieren waarop hij de harten van anderen zou willen raken Soms, terwijl hij deze dingen hardop beschreef, leek hij volledig buiten zijn lichaam en weer gelukkig Maar daarna viel hij weer terug in zijn lichaam met een schok, en voelde hij zich verdrietig dat het slechts verbeelding was Ik vertelde hem dat ik een diep gevoel had dat hij alles wat hem was overkomen zou gebruiken om anderen te inspireren Hij zei dat hij hoopte dat dat waar zou zijn Hij werd ook dol op het verzinnen van fabels en verhalen Wanneer ik op bezoek kwam, verzon hij soms ter plekke verhalen, en andere keren deelde hij iets waar hij in zijn hoofd aan had gewerkt Een van de verpleegsters, Vanessa, ontwikkelde ook in de loop van de tijd een voorliefde voor hem Ik arriveerde een keer en vond haar over zijn bed gebogen, giechelend terwijl hij naar haar glimlachte. Ik trok me terug naar de wachtkamer, omdat ik niets wilde onderbreken dat hem een beetje levendiger deed voelen Toen hij het ziekenhuis verliet, bleven ze praten. Na 6 maanden verhuisde ze bij hem in Ik wist dat ze goed voor hem zou zorgen Hij was 6 maanden stil. Toen belde hij me op een dag uit het niets om te zeggen dat hij een boek met korte verhalen had voltooid Hij zei dat onze gesprekken hem hadden doen beseffen hoeveel hij van verhalen hield, en hoeveel hij schrijver wilde zijn Hij zei dat het een goede zaak was dat hij in 2021 al zijn ledematen had verloren, omdat spraak-naar-tekst nu bestaat Ik glimlachte Hij vertelde me dat hij er in het geheim aan had gewerkt, terwijl Vanessa aan het werk was, en dat hij haar diezelfde dag de eerste versie zou laten zien De volgende dag belde hij me, ernstig depressief Hij vertelde me wat er was gebeurd "Zodra ze het boek begon te lezen, begon ze te huilen Het eerste verhaal ging over een vis die verlangt naar het lopen op het land, en een vos die verlangt naar het zwemmen in de oceaan Ze vertelde me dat het duidelijk over mijn onvrede met onze relatie ging Het tweede verhaal ging over een pauw die zelfvoldaan is over zijn veren, en lacht om een bescheiden merel die de zomer doorbrengt met het verzamelen van alle afgedankte veren van de pauw om een nest te maken. Wanneer de winter komt, heeft de pauw geen veren meer, terwijl de merel een prachtig jong gezin warm in het nest heeft Ze vertelde me dat dit verhaal betekent dat ik geloof dat ze lelijk is en dat haar schoonheid binnenkort zal vervagen..." Wat hij me beschreef waren enkele van de mooiste verhalen die ik ooit heb gehoord Hij vertelde me dat ze zo van streek was bij pagina 100 dat hij besloot zijn hele boek van meer dan 400 pagina's verhalen permanent te verwijderen Hij hield te veel van haar om zijn schrijven haar pijn te doen In de ochtend maakte ze het uit met hem. Ze zei dat ze zich nooit meer zo ongewaardeerd en ongehouden had gevoeld als tijdens het lezen van zijn boek. Ze vertelde hem dat ze hem haatte De volgende dag, zich zonder de liefde van zijn leven, zonder het ongelooflijke boek dat hij had geschreven, en zonder zijn benen/armen, beëindigde hij zijn eigen leven.